Ανασκόπηση...η μισή μαλλον

Αυτή την ώρα που γράφω τα παιδιά είναι στο Μπουούζζζ και κάνουν πρόβα τζενεράλε. Για να φτάσουμε όμως ώς εδώ πέρασαν κάμποσοι μήνες άγχους, γέλιου, χαβαλέ, περισσότερου άγχους, νεύρων, μπινελικίων, αυπνίας, αγάπης, λύπης και λείπεις και ανεκτικότης τεράστια για κάμποσα γελοία υποκείμενα που πέρασαν μέσα από την ομάδα. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή. Η ίδέα ξεκίνησε ούτε κι εγώ θυμάμαι από πότε, μάλλον φοράγαμε κοντομάνικα όταν για αστείο πήρε μπροστά. Είναι σημαντικό να αναφερθεί το όνομα της Χαράς Λιανού που άναψε το φυτίλι και της Σοφίας Κορώνη που όταν είδε ένα άρθρο από εφημερίδα στο προσωπικό αρχείο του Ζελιαναίου πέταξε την ατάκα..."ωραίο θεατρικό θα μπορούσε να γίνει αυτό". Τάδε έφη, Ερωτικές Επιστολές Ανωνύμων. Ο Μπάρας ήρθε ως σκηνοθέτης, ο Μπάρας ήρθε ως ένας φίλος απ' τα παλιά κι ως ένας από μηχανής θεός, αφού είναι ένας άνθρωπος που έχει λουστεί με το σταγονόμετρο το θέατρο αιώνες τώρα. Τα πράγματα πήγαν να μπουν σε μια σειρά..και μπήκαν μέχρι που αποχώρησε η Χαρά, (σας είπα και χθές, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες no). Στη παρέα και στη θέση της ήρθε η όμορφή μας Τατιάνα. Τα πράγματα ξαναστρογγυλοκάθισαν σε σειρά κι από εκεί και πέρα άρχισε το πανηγύρι, (όχι του Κοκτό), αλλά το δικό μας. Το απίστευτο Ε.Λ.Ι.Α και ειδικά ο κύριος Μάνος Χαριτάτος άνοιξε τη πόρτα του και προσέφερε τα πάντα στην ομάδα,- εκτός απ' το αγαπημένο του τάβλι-, (γράμματα, αντικείμενα, θύμησες, ολάκερες ζωές). Τα γράμματα μπήκαν σε σειρά οι συνεργάτες άρχισαν να βρίσκονται ένας ένας και η παράσταση άρχισε να ζωντανεύει. Αυτό το υπέροχο και ταλαντούχο παιδί που λέγεται Φώτης Νικολάου ήρθε να τιθασεύσει τα κορμιά των ηθοποιών, (να τσακιστείτε να πάτε να δείτε την παράστασή του), ο Ανεστόπουλος δάνεισε κάποια ποιήματα μελοποιημένα, ο Ζελιαναίος ένα κείμενο από την τελευταία ποιητική του συλλογή, ο Παναγιώτης έδωσε τα φώτα του και Κίκα μοίρασε φορεσιές....
Το τί χρειάζεται τελικά για να στήσεις μια παράσταση από εκεί και πέρα, δεν θα σας πω, για τον απλούστατο λόγο πως δεν περιγράφεται, θέλω πέντε μπλογκ μαζεμένα για να τα αναφέρω, δεν έχει όμως σημασία.
Αύριο τα παιδιά ανεβαίνουν κι ανεβαίνουν με πολύ κόπο και τρακ. Σαν 'κείνα τα πιτσιρίκια του δημοτικού που παν να πουν το ποίημα και τρέμουν τα πόδια τους, σαν 'κείνα τα πιτσιρίκια που ξαγρύπνησαν το προηγούμενο βράδυ παραμιλώντας τα λόγια τους μην τυχόν και χάσουν μια ατάκα. Σαν εκείνα τα παιδιά που όσα χρόνια και να ξέρουν αυτό το χώρο, τον αγαπούν σαν την ίδια τη ζωή τους.
Να είστε ευγενικοί μαζί τους σαν πέσει το σκοτάδι.