under the volcano

Σήκωσε τα μάτια σου στους λόφους, νομίζω πως ακούω να μου λέει μια φωνή. Καμιά φορά όταν βλέπω το μικρό κόκκινο ταχυδρομικό αεροπλάνο να έρχεται από το Ακαπούλκο στις εφτά το πρωί πετώντας πάνω από τους ξένους λόφους, ή μάλλον όταν το ακούω καθώς κείτομαι τρέμοντας και σπαρταρώντας και αργοπεθαίνοντας στο κρεβάτι ( όταν βρίσκομαι στο κρεβάτι αυτή την ώρα ) - ένα σιγανό βούισμα, φευγαλέο - καθώς απλώνω παραμιλώντας το χέρι μου να πιάσω το ποτήρι με το μεσκάλ το ποτό που ποτέ δε θα μπορέσω να πιστέψω, ακόμα κι όταν το φέρνω στα χείλη μου, πως είναι πραγματικό, έχοντας φροντίσει με εκπληκτική προβλεπτικότητα να το βάλω αποβραδίς πλάι στο κρεβάτι, φαντάζομαι πως είσαι μέσα σ' αυτό το αεροπλάνο που περνάει κάθε πρωί και πως έρχεσαι να με σώσεις. Μετά, το πρωινό διαβαίνει κι εσύ δεν έχεις έρθει. Μα όλο προσεύχομαι γι' αυτό, ω, πόσο παρακαλώ να έρθεις. Δε ξέρω βέβαια γιατί από το Ακαπούλκο. Μα για τ' όνομα του θεού, Υβόν, άκουσε με, δεν έχω άλλη αντοχή, αυτή τη στιγμή δεν έχω άλλη - και να το αεροπλάνο που περνάει, το άκουσα από μακριά και μετά, για μια στιγμή, πάνω απ' το Τομαλίν - γύρνα πίσω, γύρνα πίσω. Θα σταματήσω το πιοτό, κι ότι άλλο θελήσεις. Χωρίς εσένα πεθαίνω. Για τ' όνομα του θεού, Υβόν, γύρνα πίσω σε μένα, άκουσε με, είναι μια κραυγή, γύρνα πίσω σε μένα, Υβόν, έστω και για μια μέρα.....>>

Malcolm Lowry